Ég eyddi einu sinni viku með hálsinn í spelkum eftir að hafa burstað tennurnar of kröftuglega. Mér finnst hlutirnir vera cuh-leeannn. Um miðjan tíunda áratuginn, þegar línuskautar voru nýi hlutinn, fékk ég par af Rollerblades og fullan viðbót af samskeytum. Skautana notaði ég í um það bil 47 mínútur einn sólríkan apríldag árið 1996, en ég hef borið hnépúða til að skrúbba flísalögðu gólfið á baðherberginu í fullnægjandi tvo plús áratugi.

Vegna þess að ef það er ekki atriði úr Dickens, þá á ég erfitt með að trúa því að ég sé virkilega að fá eitthvað hreint. Í framhaldi af því hef ég oft horft skökk á náttúruleg þrif. Hvernig gátu sömu gulu kúlurnar dóttir mín orðið að klístrasta mauragildra síldarkönnukönnu, fengu borðplöturnar mínar glansandi og flekklausar? Vitsmunalega skil ég það. En tilfinningalega: Fáðu mömmu Fantastik hennar!

RELATED: Eina græna leiðbeiningin um þrif sem þú munt nokkurn tíma þurfa

Undanfarið hef ég þó hallað mér að hugmyndinni um að fara með hreinsun mína á ljósgræna staðinn - því örugglega skiptir hver hluti. Ég kaupi nú yfirborðshreinsiefni í einbeittu hettuglösunum og blanda svolítið við vatn í fjölnota úðaflösku sem (fylgir kolefnissporum þessara hnépúða) sér langa langa ævi fram undan. Þegar mögulegt er kaupi ég vörurnar með færri náttúrulegum innihaldsefnum. Og ó dýrð! The takmarkalaus notkun matarsóda , sem ég kaupi í kornstærðarkassana. Ég nota það til að hreinsa vaskana, pottana, helluborðið og ísskápshillurnar.

Það hefur einnig tekið stökkið inn í persónulega umönnunarvenju mína. Ég hendi handfylli af því í sjampóið mitt sem exfoliant í hársvörðinni og stráði því yfir á Oral-B minn til að bursta tennurnar. Sem, já, að sjálfsögðu geri ég það samt af of miklum móð. En það er á milli mín, tannlæknirinn minn ... og kírópraktorinn minn.